ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΗΡΘΕΣ ΕΣΥ…

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία…

Ήταν σχεδόν Χριστούγεννα του 2014. Σε λίγες μέρες θα αποχαιρετούσαμε το 2014 για να υποδεχτούμε το 2015. Τη νέα χρονιά! Πάντα η χαρά για την αλλαγή του χρόνου είναι διάχυτη. Οι στολισμοί και η χαρούμενη ατμόσφαιρα καταφέρνουν να δημιουργούν κάθε χρόνο την ελπίδα πως το φέτος θα είναι μακρά καλύτερο του πέρσι. Τέτοια ελπίδα είχα και εγώ.  Για ομορφότερες στιγμές,  χωρίς δάκρυα,  χωρίς πόνο στην ψυχή.

Το 2014, ήταν σκληρό. Πολύ σκληρό.., όσο και αν ευχήθηκα το 2013 να πάρει όλο εκείνο τον πόνο μαζί του. Και ήρθε η στιγμή που το 2014 θα ακολουθούσε το 2013! Μέχρι εκείνη την ημέρα, το κλάμα, η θλίψη και ο πόνος είχαν βασικό ρόλο στη ζωή μου. Εκείνη, που ήταν πάντα στο πλάι μου υπέφερε από εκείνη την διαβολεμένη αρρώστια που χιλιάδες άλλοι άνθρωποι υποφέρουν, καθημερινά. Ήμασταν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από διάγνωση σε διάγνωση και από επιβεβαίωση σε διαβεβαίωση.. εκείνη, συχνά προσπαθούσε να κρύψει τον πόνο της με ένα παγερό χαμόγελο για να μην μας στεναχωρεί. Ειλικρινά, ακόμα και σήμερα σκέπτομαι.. τι την πονούσε περισσότερο.. εμείς που υποφέραμε ή ο πόνος που της προκαλούσε η αρρώστια; Το ήξερε πάντα πως οι επόμενες μέρες, απροσδιόριστα πόσες ακόμα, θα άλλαζαν τα πάντα..

Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, 23 Δεκεμβρίου μαθαίνουμε για σένα! Τα Χριστούγεννα του 2014 ήρθαν δυο μέρες νωρίτερα! Μέσα μου, ένα μικρό σποράκι φώλιασε και άρχισε να μεγαλώνει.  Ήσουν εσύ! Η δική σου η χαρά σε σύγκρουση με τα δάκρυα για εκείνη!

Την επόμενη εβδομάδα θα ακούγαμε την καρδούλα σου, και θα της το ανακοινώναμε! Δεν φαντάζεσαι πως ένιωσα μόλις σε άκουσα! Ήμουν σίγουρη πως μου μιλούσες ήδη! Οι χτύποι της καρδούλας σου, σαν τραγούδι στα αυτιά μας! Της το είπαμε, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου… Τα παυσίπονα, τα φάρμακα, η αδυναμία της αρρώστιας, άργησε να αντιληφθεί το θαύμα σου!

Από τότε όλοι μαζί μετρούσαμε. Εβδομάδες, μήνες, μέρες. Κάθε υπέρηχος σου, κάθε φωτογραφία σου, όσο θολή και αν έβγαινε, μας έφερνε όλο και πιο κοντά σου! Σε είχαμε ήδη αγαπήσει! Ήσουν το μωρό μας και σε περιμέναμε!!

Παράλληλα, οι στιγμές στα νοσοκομεία όλο και πύκνωναν.. η επόμενη μέρα πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Το χτες εφυγε, το σήμερα ευτυχώς ήρθε, το αύριο το περιμέναμε. Μαζί και εσύ! Εσύ μεγάλωνες και εκείνη έλιωνε.. υπέφερε.. και πάντα με ρωτούσε αν θα προλάβει να σε γνωρίσει! Την απάντηση δεν την ήξερα, αλλά πάντα απαντούσα.. ναι θα προλάβεις!!

Έπρεπε να ήταν εκεί! Την ήθελα να είναι εκεί! Δεν ήταν όμως..

Και έτσι ήρθες εσύ! Η ευχή μου για το 2015, για ομορφότερες στιγμές!